Rozdział VI

***Violetta***

W drzwiach stał Leon.  Gdy go zobaczyłam uśmiechnęłam się. Chłopka odwzajemnił uśmiech i zapytał:

-Violetto, witaj. Czy.. Czy chciałabyś pójść ze mną do Resto Bandu?

-Yyy… Tak jasne!

Omg! On zaprosił mnie na randkę. Violetta! Ogarnij się. To tylko wyjście przyjaciół do baru. Jaka tam znowu randka? Chociaż.. Chciałabym, żeby to była randka.

 

***Leon***

Zebrałem się na odwagę i zaprosiłem Violę. Ale.. Chyba będę musiał jej powiedzieć, że wyjeżdżam. Ciekawe jak zareaguje. Dobra nie  będę teraz o tym myślał.

- Przyjdę po Ciebie o 17.00. Okey?

-Tak. – powiedziała dziewczyna.

-Ja już idę. Pa pa! – pocałowałem ją w policzek.

-Co się tu dzieje? – nagle przyszedł pan Castillo.

-Nic tato. Po prostu Leon zaprosił mnie do Resto Bandu. –powiedziała Violetta. Po minie jej ojca było widać, że nie podoba mu się ten pomysł.

-Violetto nigdzie nie pójdziesz. Jesteś za młoda na randkowanie.  – prawie krzyczał.

-Nie może pan jej zabraniać spotykać się ze znajomymi. Viola jest prawie dorosła! – odpowiedziałem.

-Leon.. Nie będziesz mi mówił jak mam wychowywać córkę.

-Ale Violetta nie jest dzieckiem i nie może pan trzymać jej pod kloszem. – rzekłem.

-Leon.. Chyba masz rację. Powinienem pozwolić Violetcie iść z tobą do tego baru. –powiedział.  –Violu, tylko nie wracaj późno. – zwrócił się do córki.

-Dobrze.

German poszedł do swojego gabinetu. Viola zaczęła mnie zasypywać pytaniami.

-Leon. Jak ty to zrobiłeś? Jak go przekonałeś? Jesteś jakimś czarodziejem?

-Mam dar przekonywania. – powiedziałem i zaśmiałem się. Violetta też zaśmiała się.

-Dobra ja lecę. Do zobaczenia.

-Pa!

Wyszedłem z domu Violetty i poszedłem na piechotę do swojego domu.

17.00

***Violetta***

Byłam już gotowa i czekałam na Leona. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Otworzyłam i przewitałam się z chłopakiem.

-To idziemy? – zapytał.

-Tak.

Szliśmy jakieś 20 minut. W Resto Bendzie Leon wysunął mi krzesło, abym usiadła. Po chwili sam usiadł. Podeszłą do Nas czaronowłosa dziewczyna.

-Leon.. Nie przedstawisz mnie swojej dziewczynie? – zapytała nieznajoma.

-A właśnie. Violu to jest Francesca moja przyjaciółka. – pokazał na szatynkę.

-Fran, to jest Viola moja..

-Dziewczyna? – zapytała Francesca.

-Nie, nie. Ja i Leon przyjaźnimy się tylko. – powiedziałam.

-Aha. Czekajcie zaraz wracam.

Po chwili wróciła z dwójką nieznajomych.

-Violetto to jest Maxi i Camila. – rzekła Fran.

-Hej! – powiedzieli w tym samym czasie nowo poznani ludzie.

-Hej. Miło mi Was poznać. – uśmiechnęłam się.

-Nam tez. A teraz nie będziemy Wam  przeszkadzać  gołąbeczki. – powiedziała.. Camila?

Cała trójka poszła do innego stolika zostawiając mnie i Leona samych.

Po godzinie

***Leon***

Odprowadziłem Violettę do domu. Na pożegnanie… POCAŁOWAŁA MNIE W POLICZEK! Wow! Dobrze, że jej tata tego nie widział, bo miałaby przechlapane. A z innej beczki. Nie powiedziałem Violi, że wyjeżdżam. Nie dałem rady. Ale.. Kiedyś będę musiał jej powiedzieć.

 

***Olgita***

Właśnie robiłam kolacje, gdy ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam. Moim oczom ukazał się bardzo, bardzo, bardzo przystojny mężczyzna, który kogoś mi przypominał…

-Olga! I jak Ci się podobam? – zapytał.

Teraz już miałam pewność, że to.. Ramallo.

-Ramallo, jakiś ty przystojny. – przytuliłam się do niego.

-Olgo, przestrzeń osobista.

-Ale Ramallo..

-Rozumiem, że patrząc na tak przystojnego mężczyznę jak ja, nie możesz się opamiętać, ale.. ja.. nie czuje tego samego co ty do mnie. – powiedział, a ja z płaczem wybiegłam z kuchni.

 Postanowiłam, że nie mogę codziennie patrzyć jak Ramallo mnie odrzuca. Rzucę pracę. Właśnie idę do gabinetu Germana.

-German! Musimy poważnie porozmawiać. – powiedziałam otwierając drzwi do gabinetu.

-Olga!  Czy coś się stało?

-Tak. Z przykrością Cię informuję, że odchodzę z pracy. Nie mam zamiaru wyjawiać swoich powodów, ale wiedz, że będę tęsknić za tym domem. Do widzenia.- powiedziałam i poszłam spakować walizki.

Przepraszam bardzo, żę długo nie dodawałam, ale po pierwsze nie miałam weny, a po drugie czasu.  Buziaczki, Nicola ;**